Kekremsi

İki bardak çayı bitirdiği görülmemiştir. Onun için ya ''siyah'' olmalısınız, ya ''gri''. Düşünmek için zaman vermez size, beklemeyi sevmez; bekletilmekten nefret eder. Uykuyu sever. Kertenkele kraliçesidir çünkü. Ne zaman uyuyacak, anlamazsınız. Bir anda sesi soluğu kesir. Bir anda parlar, uzun süre öylece kalır. Sevildiğini anlayana kadar. Buzdan kalelerini eritebilir bir sıcaklıkla. Gücünü depolar. Bu yüzden en çok ''Deve''dir. Tehlikelidir bu güç. Siz onu, her ne kadar mutlu da görseniz üzüntüsünü gizlemek ister. Onu güçsüz kılacak her şey için heybetli bir gurur duvarı örer. O duvarı oluşturmak için ''gücü''nü kullanır. Özünde öyle sıcaktır ki, çölün akşam rüzgarlarını unutturur size. Ve siz, otobüs durağında ayaklarını sallandıran teyzeler kadar samimi gelen bir şeyler bulabildiğinizi sanırsınız, kendinize; ondan gelenlerle. Çünkü o teyzeler de sizin gibidir aslında. O kalın yüzünün arkasında birikenler duruş mu gidiş mi anlamazsınız. Yüzünü kaldırabildiği kadar indirmeyi sever çünkü. Yüzünü kaldıran kadar indirene karşı duyar öfkesini. Kafatasından orantısız ayakları denizin içine gömülürken huzurlu hissedersiniz. Elleri, kulakları ve saçları komikleşir çünkü. En huzurlu anlarında aptallaşır. Siz onu kendisinden çok tanıdığında kaçamayacağı bir şeyler olabileceğini anlar. Ve kaçamadıkları büyütmesine sebeptir içindekileri. Böyle büyüttüğü olmamıştır. Böyle büyütmeyi sevmez. Üzemez onu kimse. Her şeyi ortadan kaldırabileceği sihirli bir beyni olduğuna inanır. Beyin gücü ile kısa sürede üstesinden gelebilir sahip olduklarının. ''İter çoğu kez ürküp aşkından güçsüz yaptı diye sizi''. O, kendi dağında büyüyen bir volkan gibi bazen, ama neyse ki sever çiçekleri. Ve siz ona dünyanın tüm çiçeklerini de getirseniz doymayacak bir midesi vardır. Aynı yerde durmaya alışmamıştır. Kendini açtıkça zarar görmüştür. Çünkü siz onun yüzüne vurduklarınızla değil, kalbini yumuşattıklarınızla var olursunuz. Size gururundan uzaklaşarak tanıttığı yüzünü gözyaşlarında depolar. Siz onu öyle seversiniz.
Kekik