Lancome

Petrol ofisinin çalışanlarıyla arkadaş olmam yakındır diye düşünmekteyim. Zira onlarla sabahlayıp, onlarla aynı saatde uyuyorum. Hatta çalışanlarının benden daha fazla uyuduğuna da eminim. 

Poposunu tekmeleyip, ağzınagözüne iki tane vurmak istediğim bir insan var. Neden hala bu kadar değerli anlayamıyorum.

Kaçıncı gidiş, kaçıncı dönüş? Artık sayamıyorum bile. Tam da gitmedik hiç aslında ama, gene de “belki de bu gerçekten sondur” düşüncesi her defasında daha çok canımı yakıyor. Ne kalmaya yatıyoruz ne de gitmeye açıyoruz kapıları. İki arada bir derede sıkışıp kalmak böyle olsa gerek. Demirkan abimin “Zor geliyor” şarkısını anımsayıp gülümsüyorum sonrasında.

Poposunu tekmeleyip, ağzınagözüne iki tane vurmak istediğim bir insan var. “Lankom” ona hep “lancome”.

Kızartmanın içinde ki patlıcan ile patates gibiyiz bizse. Birimiz olmasakta olur ama, ikimiz de olursak daha güzel.

Deve